اشو در این کتاب، همان زرتشت نیچه است. او کیفیت اشراق را درک کرده و در پی نوشاندن شهد شیرین خرد به جامعه است. اما همانگونه که انسان والای نیچه تنهاست، اشو نیز میکوشد تا به تنهایی آن آرمان های کهنه روزگاران کهن را تحقیر کند. گفتار اشو در این اثر، به صورت نوعی میان پرده، ترانه های با شکوه در ستایش زندگی در طبیعی ترین حالت آن است. در قیاس اشو با نیچه نوعی نا هماهنگی به چشم می‌خورد، که البته این ناهماهنگی در ظاهر است، زرتشت نیچه در سومین بازگشت به سوی جامعه، ناخودآگاهی خوشبختی را تمجید میکند در حالی که اوشو خوشبختی را مرگ ناخودآگاه میداند و هوشیاری را ستایش میکند. پیداست که منظور دو اندیشمند بجز در ظاهر با هم در هماهنگی محض است. در آخرین تلاش اوشو انسان را به پذیرش خداوند به عنوان مجموعه ماکسیمال هستی دعوت میکند و مانند نیچه نظریه مرگ خدا را به گونه ای دیگر بیان میکند. اشو در این اثر از اتهام ایجاد نظام منحط اخلاقی مبراست. تئوری های او برآمده از پاک ترین اعماق خودآگاهی اوست. این اثر اگر چه مجموعه سخنرانی های مخفیانه اوشو در میان مردم است اما نوعی اصالت تام را حفظ میکند. این کتاب، دعوت اشو از جامعه برای رسیدن به معنویتی است که از خرد بالاتر است
